چلّـــه بزرگه

سلام زمستونی ولی به داغی خورشید تابستونی

چنان با شورُ نغمه ،شعرُُ داستان

خرامان میرسد از راه زمستان

شمردم من ز چله تا به نوروز

نمانده هیچ جز هشتادُ نه روز

کنون معکوس بشمارید یاران

که در راه است فصل نوبهاران

به قول پرهام شب لَیدای 1391 خونه بابابزرگ

ادامۀ مطلـــــــب یادت نره

این هم فال شب چله 1391 خورشیدی گل پسر مامان

بکوی میکده یارب سحر مشغله بود

که جوش شاهد و ساقی وشمع ومشعله بود

حدیث عشق که از حرف و صوت مستغنیست

بنالۀ دف ونی در خروش و ولوله بود

مباحثی که در آن مجلس جنون میرفت

ورای مدرسه و قال و قیل مسئله بود

دل از کرشمۀ ساقی بشکر بود ولی

زنامساعدی بختش اندکی گله بود

قیاس کردم و آن چشم جاودانه مست

هزار ساحر چون سامریش در گله بود

بگفتمش بلبم بوسه حوالت کن

بخنده گفت کیت با من این معامله بود

ز اخترم نظری سعد در رهست که دوش

میان ماه و رخ یار من مقابله بود

دهان یار که درمان درد حافظ داشت

فغان که وقت مروّت چه تنگ حوصله بود

یلدا مبارک